تک اختر ِ پروین نشان ِ ماه رویی
با یک دل عاشق پر از مهر و صبوری
از آسمان آید زمین از راه دوری
طعنه زند زیبایی اش بر هر چه حوری!
صورت چو ماه چهارده گردیده زیبا
اختر نگو! مه وش رخ و سیمین فریبا
چون وا نماید از سرش آن روسری را
دنیا شود مجنون ببیند این پری را
چون ماه میلادش مه اردیبهشت است
حتی زمین هم پیش رویش چون بهشت است
کار دلش هم عاشقی هم دلنوشته است
ایزد برایش بهترینها را نوشته است
چشمان او زیباتر از چشمان آهو
ذکر لبان غنچه اش پیوسته " یاهو "
آید به قلب عاشقش دردی ز هر سو.
برفی نشیند لاجرم بر طُــــّره گیسو
عاشق شود هر کس نشیند در کنارش
مات نگاه عاشق و ابرو کمانش
زیباتر از روی نکو، نیکو خصالش
بالاترین زیبایی اش ایل و تبارش
گر چه گرفته ماه نورش را ز رویش
از عطر گلها میچشد پیوسته بویش
میلاد او باشد همان دم گر به کویش
آید مه دردانه اش عاشق به سویش.
با هر قدم در پیش پایش صد گل ناز
بشکفته اند و بر سرش مرغان به پرواز
دنیا شده چونان بهشت خالق راز
زیرا که زهره زندگی را کرده آغاز.
درباره این سایت